Ευτυχισμένο το νέο έτος...

Χριστούγεννα στο Ελατοχώρι...

κ

Στιγμές χειμωνιάτικης γαλήνης... (Ελατοχώρι Ζαγορίου)

Κάτι θα μπορούσα 

ΚΑΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Αγναντεύεις έξω από το παράθυρο,

πρόσωπα πάνε κι έρχονται,

ψωνίζουν υποσχέσεις,

ανέκφραστα.

Εσύ, στη δική σου ουτοπία,

δεν νιώθεις την αδημονία των παιδιών

να ανοίξουν τα παιχνίδια τους.

Το τζάκι καίει και τις τελευταίες αναμνήσεις

από το περασμένο εορτασμό…

Στα μονοπάτια της ζωής...

Μικρό διαμέρισμα στό κέντρο της πόλης. Παράθυρο φωτισμένο μέσα στή νύχτα, το τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα, άλλο ένα ποτό στο ποτήρι. Το χέρι παίζει νευρικά με το τηλεχειριστήριο και οι εικόνες εναλλάσσονται με ταχύτητα στην οθόνη. Σκοτεινιασμένη η καρδιά κι ο γνώριμος κόμπος στο στομάχι να σφίγγει τα σωθικά. Βαρειά τα βλέφαρα, αλλά ύπνος δεν έρχεται. Χαμένη η ελπίδα, μεγάλο το αδιέξοδο.

 

Νιώθω την μοναξιά σου και σε καταλαβαίνω. Αφόρητο να' σαι μόνος, να μην έχεις κανένα να σε καταλάβει, να μην έχεις κανένα να ανοίξεις την καρδιά σου και να πείς τον πόνο σου, να μην έχεις κανένα να νοιάζεται για σένα. Κι αυτοί οι λίγοι φίλοι - ή μήπως γνωστοί; - να μην σε καταλαβαίνουν, και συ να μην έχεις όρεξη να επαναλάβεις πάλι την ρουτίνα. Τις ίδιες βαρετές διασκεδάσεις, τις ίδιες ανούσιες κουβέντες για την τρέχουσα επικαιρότητα, τα ίδια χοντροκομμένα αστεία.

Κάποτε διάβαζες το ένα βιβλίο μετά το άλλο, ήθελες να γνωρίσεις τα πάντα, νόμιζες πώς η τέχνη κι η φιλοσοφία θα σε οδηγήσουν στην αλήθεια. Αλήθεια δεν βρήκες, απογοητεύτηκες και τα βιβλία έγιναν περιοδικά «lifestyle», εντρύφησες στην τέχνη του ασήμαντου, βυθίστηκες στην εικονική πραγματικότητα, αφέθηκες στον γυαλιστερό κόσμο του ψέμματος. Φυγή από την καθημερινότητα όλα αυτά, όπως και τα ποτά που πίνεις.

Συντρίφτηκες από την αποτυχία των σχέσεών σου, κι έγινες καχύποπτος, δεν υπάρχουν φίλοι λες, δεν υπάρχει αγάπη. Πολλές εναλλαγές συντρόφων, κάθε φορά τα ίδια μεγάλα λόγια κι ενθουσιασμοί, στο τέλος πάντα αποτυχία. Μικροί θάνατοι οι χωρισμοί, δέν άντεξες τον πόνο, κλείστηκες στον εαυτό σου, κουράστηκες να πληγώνεις και να πληγώνεσαι. Ώρες - ώρες αισθάνεσαι γέρος εκατό χρονών, νιώθεις σαν ξέμπαρκος ναυτικός στο καφενείο, σαν κι αυτούς που λένε τις ίδιες πάντα ιστορίες, περιμένοντας το τέλος. Κι όμως είσαι νέος ακόμα...

Κάποια στιγμή πίστεψες πως αν αποκτήσεις πολλά χρήματα θα λυθεί το πρόβλημα. Αυτό κάνουν όλοι είπες, αυτό είναι το σύνθημα της εποχής, αυτό έκαναν φίλοι και γνωστοί. Έπεσες με τα μούτρα στην δουλειά, έπαιξες στο χρηματιστήριο, κέρδισες, έχασες, απόκτησες διάφορα, κατανάλωσες, μα η μοναξιά σου παρέμεινε.

 H ζωή είναι ένα παραμύθι κι η ιστορία του εξαρτάται από σένα...

 http://lifedrops.pblogs.gr/2008/10/enas-mikros-thanatos-o-hwrismos.html

Διαβάστε το αξίζει...

Βρέθηκα σε ένα κατάστημα, στο διάδρομο με τα παιχνίδια.
Με την άκρη του ματιού μου, παρατήρησα ένα αγοράκι γύρω στα πέντε, το οποίο κρατούσε μια κούκλα.
Δε σταματούσε να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να τη σφίγγει προσεκτικά πάνω του.
Αναρωτήθηκα για ποιον προοριζόταν αυτή η κούκλα.

Μανταρίνι... ένα πολύτιμο φρούτο!

Μπορεί το μανταρίνι να παραμένει στη σκιά του πορτοκαλιού, είναι όμως ένα από τα πιο πολύτιμα φρούτα, καθώς μειώνει...
σημαντικά την πιθανότητα να προσβληθούμε από πολλές σοβαρές παθήσεις.

Μου είπαν...

Μου είπαν να πάω σχολείο...

Αλλά τα διδάγματα της ζωής, τα απέκτησα από τα βιβλία που δεν με ανάγκασε κανείς να διαβάσω.

Μου είπαν να σπουδάσω...

Αλλά το "πτυχίο" της  ζωής, το αποκτώ έχοντας επαφή με τον άφατο κόσμο μου και τη φύση.

Μου είπαν να πάω στο στρατό...

Αλλά τα πιο αληθινά χαμόγελα και τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση, μου προσφέρουν οι εθελοντικές πράξεις.

Μου είπαν να δουλέψω...

Αλλά καμία δουλειά, εκτός από το ποίημα που είδα στα μάτια σου, δεν με έκανε να νιώσω τόση ευτυχία. 

Γι' αυτό συνεχίζω να ζω, όπως εγώ θέλω να χαράξω το μονοπάτι των βιωμάτων μου. 

~Άγγελος Μητσόπουλος